Wrocław: Upamiętnili Ukraińców, którzy pomagali Polakom w trakcie Bitwy Warszawskiej

mk | Utworzono: 2019-08-14 22:02 | Zmodyfikowano: 2019-08-14 22:03

fot. pixabay (zdjęcie ilustracyjne)

W 1920 roku nasi wschodni sąsiedzi walczyli wspólnie z Polakami przeciwko bolszewikom. Na wrocławskim Cmentarzu Osobowickim spoczął Antoni Jarmak, oficer armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Walczył także w trakcie kampanii wrześniowej.

-Harcerze i skauci z Polski oraz Ukrainy zapalili nad jego grobem symboliczny Płomień Braterstwa - mówi Harcmistrzyni Sylwia Zachar z Programowego Ruchu Odkrywców ZHP:

Aby odsłuchać załączonego dźwięku zaktualizuj przeglądarkę lub/i wtyczkę Adobe Flash Player.

Akcja Płomień Braterstwa odbyła się równocześnie w ponad 30 miejscowościach w całym kraju.

Drukuj artykuł

Current
1
2
3
4
5

Oddano głosów: 2

Komentarze (3)

Dodając komentarz do artykułu akceptujesz regulamin strony.
Radio Wrocław nie odpowiada za treść komentarzy.

~KOZACY2024-03-06 06:48:22 z adresu IP: (45.11.xxx.xxx)

Odpowiedz

SLAVA UKRAINI TA POLSCE

zgłoś do moderacji

~Semen 2022-09-05 13:42:00 z adresu IP: (37.30.xxx.xxx)

Odpowiedz

Połna pidtrimka. Djakuju

zgłoś do moderacji

~Oficer dwóch narodów 2021-06-09 18:08:47 z adresu IP: (45.11.xxx.xxx)

Odpowiedz

Avtonom, Anton, Antin, Antoni JARMAK Urodził się 12.IX.1900 r. w Krzywym Rogu (ukr. Кривий Ріг) w Guberni Jekaterynosławskiej w carskiej Rosji (Zaporoże, Ukraina). Syn właściciela huty żelaza Tymofieja Jarmaka. Absolwent Szkoły Junackiej Piechoty (podchorążówki) w Kijowie, chorąży Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej (armii Symona Petlury). W sojuszu z Wojskiem Polskim walczył przeciwko bolszewikom. Ostatni przydział - 4 Kijowska Dywizja Strzelecka. Po wojnie polsko-bolszewickiej osadzony w obozie internowania najpierw w Aleksandrowie Kujawskim (1920), potem w Szczypiornie k. Kalisza (1921). Po pozytywnej weryfikacji w 1927 r. podjął służbę w WP jako oficer kontraktowy. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie / Ostrowi Mazowieckiej (promocja na p.por). Służył w 70 Pułku Piechoty w Pleszewie na stanowisku mł. oficera w 8 komp. III baonu. Uzyskał polskie obywatelstwo. Ożenił się z Pleszewianką Janiną z d. Kowalską. Mieli troje dzieci: Witolda (ur.1930), Irenę (ur.1933), Danielę (ur.1936). Przeniesiony do 42 pp w Białymstoku (1936). Uczestniczył w kursach doszkalających w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W marcu 1939 r. wykazany jako por. kontr. w 34 pp w Białej Podlaskiej z funkcją d-cy 3 plut. 3 komp. ckm i broni wsparcia III batalionu. W wojnie 1939 r. jego pułk wchodził w skład 9 DP Armii „Pomorze” i bronił korytarza pomorskiego. Jednostka została rozbity przez Niemców 3 września, a por. A. Jarmak dostał się do niewoli. Na początku 1940 r. ukraińscy oficerowie WP byli zwalniani z obozów. Otrzymał bilet powrotny, ale próbował przedostać się do Strasburga i wstąpić do Armii Polskiej we Francji. Został złapany i ponownie trafił do oflagu. Po zakończeniu wojny służył w formacjach wartowniczych PSZ na Zachodzie. W 1946 r. wrócił do Polski, początkowo do Pleszewa. Od 1948 r. wraz z rodziną mieszkał we Wrocławiu. Do emerytury pracował w dziale literatury rosyjskiej i ukraińskiej „Domu Książki” we Wrocławiu. W latach 50-ych był prześladowany przez urząd bezpieczeństwa PRL. Zmarł 9.V.1987 r.. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. Co roku polscy harcerze i ukraińscy płastuni w rocznicę Bitwy Warszawskiej’1920 zapalają na jego grobie znicz w ramach akcji „Płomień Braterstwa - Полум’я Братерства”. To wspólne przedsięwzięcie członków ZHP i organizacji ukraińskich skautów „Płast”, którzy odnajdują i dbają o groby żołnierzy Armii URL. Celem inicjatywy jest upamiętnienie ukraińskich sojuszników, którzy obok WP walczyli w 1920 r. przeciwko Armii Czerwonej.

zgłoś do moderacji