Dźwiękowa historia: Wrocławska Wytwórnia Filmów Fabularnych [POSŁUCHAJ]

Wrocławska Wytwórnia Filmów Fabularnych oficjalnie zakończyła działalność 9 listopada 2011 r., kiedy została przekształcona w Centrum Technologii Audiowizualnych (CeTA). Instytucja ta jest obecnie sukcesorem i kontynuatorem tradycji Wytwórni. Gościem Radia Wrocław w kolejnej audycji z cyklu "Dźwiękowa historia" był dr Robert Banasiak, dyrektor Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu. 

 POSŁUCHAJ:

Wytwórnia Filmów Fabularnych rozpoczęła działalność 1 stycznia 1953 r., początkowo jako wrocławski oddział Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. Status samodzielnej jednostki i nazwę Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu (WFF) otrzymała 1 stycznia 1954 r. Pierwszy film, tj. „Niedaleko Warszawy” w reżyserii Marii Kaniewskiej, z Urszulą Modrzyńską i Ludwikiem Benoit w rolach głównych, powstał już w 1954 r. Był to socrealistyczny film szpiegowski o imperialistycznych sabotażystach usiłujących zdezorganizować pracę wielkiego zakładu przemysłowego. 

Wytwórnia szybko się rozkręcała. Rok 1956 – 4 filmy, 1957 – 3 filmy, 1958 – 6 filmów, 1959 – 10 filmów…
Z czasem stała się jedną z największych wytwórni filmowych w Polsce. Tu debiutował m.in. Andrzej Wajda („Pokolenie”, 1955 r.), Kazimierz Kutz („Krzyż Walecznych”, 1959 r.) i Roman Polański (nominowany do Oscara „Nóż w wodzie”, 1961 r.). Jednym z tych, którzy we wrocławskiej wytwórni nakręcili większość swoich filmów, był Stanisław Lenartowicz. Aż 19 z jego filmów powstało we Wrocławiu m.in. „Zimowy zmierzch”, „Giuseppe w Warszawie”, „Pamiętnik pani Hanki”, a także seriale. We wrocławskiej wytwórni powstały też filmy zaliczane do największych polskich hitów m.in. "Sami swoi" i dwie kolejne części sagi o Kargulach i Pawlakach. 

Więcej o historii WFF na stronie filmstudioceta.pl.