Legnicka Katedra

Pierwsza wzmianka o kościele świętego Piotra Apostoła w Legnicy pochodzi z 1192 roku. Była to wówczas niewielka drewniana świątynia umieszczona w Rynku. Dość szybko, bo już w 1225, zyskała kamienne mury. Kościół nie przetrwał jednak zbyt długo, podczas tatarskiego najazdu w roku 1241 został spalony i zniszczony.

Odbudowany w części prezbiterialnej służył wiernym do pierwszej połowy XIV wieku. Wtedy zapadła decyzja by legnicką świątynię upodobnić do wrocławskiej świętej Elżbiety. Po trwającej 9 lat przebudowie w 1341 roku kościół poświęcił biskup Nankier, dodając mu zarazem jeszcze jednego patrona: Pawła Apostoła.

Piotra i Pawła szczęśliwie omijały zniszczenia, katastrofy i pożary aż do wojny XXX letniej, kiedy to w 1648 roku pożar wzniecony przez rekruta Gaspara strawił wieżę i zegar. Pożoga zniszczyła też wspaniałe dzwony. Gaspara miał namówić do podpalenia szwedzki rotmistrz Horn. Po trwającym rok uwięzieniu i procesie, podpalacz 8 października 1649 roku spłonął na stosie.

Odbudowana świątynia w niezmienionej niemal zewnętrznej formie przetrwała do drugiej połowy XIX wieku. Poddana wtedy gruntownej przebudowie uzyskała m.in. nową elewację oblicowaną cegłą maszynową.