SOPR

W podobnym okresie ratownictwo górskie rodziło się w Sudetach. W Karpaczu i Szklarskiej Porębie od 1908 roku działali ratownicy Kolumny Sanitarnej Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Tuz po zakończeniu II wojny światowej to wciąż głównie oni, udzielali pomocy turystom poszkodowanym w górach. W Sudety, pełne luksusowych jak na owe czasy i warunki polskie, poniemieckich schronisk, ciągnęły tysiące turystów.

O zapewnieniu im bezpieczeństwa pierwszy pomyślał w zimie 1946 roku dyrektor Uzdrowiska "Karpacz", przedwojenny olimpijczyk Jerzy Ustupski. Próby zarejestrowania grupy ratowników, mimo pierwszych udanych akcji, zakończyły się niepowodzeniem, a sam Ustupski wyjechał do Zakopanego.

Odmianę przyniósł dopiero rok 1952, kiedy to na zebraniu TOPR postanowiono o utworzeniu Beskidzkiego, Krynickiego i Sudeckiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Pierwszych ratowników SOPR szkolili górale z Zakopanego. 4 lata później SOPR przemianowano na Sudecka grupę GOPR, a w 1976 wyodrębniły się z niej dwie: Karkonoska i Wałbrzysko-Kłodzka.

6 września 1978 roku w Jeleniej Górze przy ulicy Sudeckiej zaczęła działać centralna stacja ratunkowa Grupy Karkonoskiej.