Wiadukt w Bolesławcu. Jeden z najdłuższych w Polsce i w całej Europie [ZOBACZ]

Budowla powstała w ramach budowy Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej, która miała połączyć Wrocław z Berlinem przez Frankfurt oraz z Dreznem przez Zgorzelec (stąd kariera Węglińca, jako „kompromisowo” położonego węzła). Budowę takiej linii rozważano już w 1830 r., faktyczne prace, prowadzone przez powołaną w tym celu spółkę Towarzystwo Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej, trwały w latach 1844-46. Na zachodnim odcinku trasy należało pokonać pagórkowaty i podmokły teren oraz zbudować przeprawy przez trzy duże rzeki – Bóbr, Kwisę i Nysę Łużycką, uważano ją więc za najtrudniejszą tego typu inwestycję w Prusach. Równocześnie władze Prus traktowały ją jako priorytetowe zadanie, budowa była więc od początku pod silnym wpływem i kontrolą władz.

Jednym z problemowych miejsc był Bolesławiec i przeprawa przez Bóbr i Młynówkę, gdzie zbudowano kamienny most łukowy – największy w ówczesnych Prusach (w momencie budowy najdłuższy w Europie, choć wkrótce powstało kilka dłuższych). Autorem projektu architektonicznego był Friedrich Engelhardt Gansel, architekt miejski z Bolesławca. W tych pionierskich czasach przy budowie wiaduktów pojawiały się bądź rozwiązania nowatorskie – stalowe, bądź – jak ten – zachowawcze, korzystające z wielowiekowych doświadczeń budowlanych (można mówić nawet o nawiązaniu do konstrukcji rzymskich akweduktów). Te tradycyjne rozwiązania z powodzeniem przetrwały jednak próbę czasu.

Bolesławiecki most budowano od 17 V 1844 r. do 27 VII 1846 r. Na budowie pracowało ponad 3000 ludzi, podzielonych na trzy oddziały, budujących równocześnie trzy fragmenty konstrukcji. Most murowany z ciosów piaskowca, liczy 35 sklepionych przęseł o rozpiętości od 5,65 do 15,40 m, wspierających się na prostokątnych, zwężających się ku górze filarach. Całkowita długość mostu to 489 m, maksymalna wysokość 23 m, a objętość użytego kamienia przekroczyła 31 000 m3. Ruch pociągów rozpoczął się 1 IX 1846 r., a 17 IX most odwiedził cesarz Fryderyk Wilhelm IV, co upamiętniono zachowaną do dziś tablicą.

Pod koniec ostatniej wojny Niemcy wysadzili fragment mostu (1 filar, 3 przęsła). Odbudowano go prowizorycznie w 1945 r., a gruntownie wyremontowano w 1947 r. (co również upamiętnia tablica). W latach 1984-85 wiadukt modernizowano w związku z elektryfikacją linii i poszerzeniem międzytorza, zmieniając nieznacznie jego wygląd. Ponownie remontowano go w 2009 r.