Reportaż w Radiu Wrocław: Alfred Jahn [POSŁUCHAJ]

Dziś mija 50. rocznica wydarzeń marcowych. 8 marca 1968 roku, na znak protestu wobec ściągnięcia ze sceny teatru narodowego spektaklu "Dziady", a także usunięcia z grona studentów między innymi Karola Modzelewskiego i Adama Michnika, manifestację zorganizowali studenci Uniwersytetu Warszawskiego. Kiedy ta dobiegała końca, na teren kampusu uczelni wjechały uzbrojone oddziały ZOMO.

Milicjanci pobili tysiące osób, które wyrażały swój sprzeciw wobec cenzury i innym działaniom ówczesnej władzy. Wydarzenia odbiły się szerokim echem w innych miastach, również we Wrocławiu. Kilka dni później - 14 marca na Uniwersytecie Wrocławskim zorganizowano strajk okupacyjny, który wspomina ówczesny student, dziś rektor uczelni - Adam Jezierski. Jak mówi - musieliśmy stanąć w obronie kolegów:

ZOBACZ KONIECZNIE: Rozmowa Dnia: Dziś rocznica Marca'68 [POSŁUCHAJ]

Za organizację i legalizację strajku na Uniwersytecie Wrocławskim odpowiadał ówczesny rektor uczelni Alfred Jahn, który nie dopuścił do wejścia oddziałów ZOMO na teren uczelni.

- Było to działanie niezwykle heroiczne - mówi jeden z protestujących wtedy studentów, dziś profesor Edward Czapiewski. Dodaje, że nie mógł zrozumieć, dlaczego doszło wtedy do zamieszek:

O wydarzeniach marcowych oraz Alfredzie Jahnie mówi dzisiejszy reportaż. 

POSŁUCHAJCIE:

Alfred Jahn (1915-1999)

geograf, geomorfolog, polarnik, profesor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, Uniwersytetu Wrocławskiego

Alfred Jahn urodził się 22 kwietnia 1915 r. we Lwowie (zm. 1 kwietnia 1999 we Wrocławiu). Ukończył studia geograficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1937), tam również doktoryzował się w roku 1939. Habilitował się na Uniwersytecie Poznańskim w 1946. Profesorem nadzwyczajnym mianowany został w 1950, a 1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1937-1939 był asystentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i na tym stanowisku pozostał na Uniwersytecie im. Iwana Franki (1939-1941). W okresie okupacji niemieckiej pracował w Instytucie prof. R. Weigla (1941-1943) i w Urzędzie Geologicznym we Lwowie (1944-1945). Po zakończeniu II wojny światowej wysiedlony ze Lwowa, zamieszkał w Lublinie i pracował na Uniwersytecie im. M. Curie-Skłodowskiej (1945-1949). Współpracował również z regionalnym Urzędem Planowania Przestrzennego w Lublinie (1946-1949). Pod koniec 1949 r. przeniósł się na stałe do Wrocławia i związał się z Uniwersytetem i Politechniką we Wrocławiu (od 1951 r. Uniwersytetem Wrocławskim). Był kierownikiem Katedry Geografii Fizycznej (1949-1969), dyrektorem Instytutu Geograficznego (1958-1968), prodziekanem Wydziału Nauk Przyrodniczych (1951-1954), prorektorem (1959-1962) i rektorem (1962-1968). W latach 1969-1993 był kierownikiem Zakładu Geomorfologii. Wykładał również jako "visiting professor" na Carlton University w Ottawie.

Członek Polskiej Akademii Nauk (korespondent od 1971, rzeczywisty od 1982). W latach 1981-1989 wchodził w skład Prezydium PAN, był przewodniczącym (1981-1984) i honorowym przewodniczącym Komitetu Badań Polarnych PAN. Należał także do Norweskiej Akademii Nauk, Niemieckiej Akademii Przyrodników "Leopoldina" w Halle, Międzynarodowego Towarzystwa Glacjologicznego, Międzynarodowego Stowarzyszenia Zmarzlinoznawstwa, Belgijskiego Towarzystwa Geologicznego, Międzynarodowej Unii Geograficznej, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Opolu, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Był jednym z inicjatorów i założycieli Polskiego Klubu Polarnego.

Zainteresowania naukowe Profesora Alfreda Jahna koncentrowały się przede wszystkim na geologicznych i geomorfologicznych problemach plejstoceńskiej oraz współczesnej strefy glacjalnej i peryglacjalnej, a także na współczesnych procesach morfogenetycznych w różnych strefach klimatycznych. Prowadził badania m.in. na Grenlandii, Spitsbergenie, Arktyce kanadyjskiej, Alasce, Syberii, we wszystkich krajach skandynawskich, w Meksyku i Zairze. W Polsce badał głównie obszary Wyżyny Lubelskiej, Karpaty i Sudety. Światowy rozgłos przyniosły mu wyniki badań nad współczesnymi i plejstoceńskimi zjawiskami peryglacjalnymi, a także sformułowanie nowej teorii stoku.

(źródło: http://old.uni.wroc.pl; na podstawie książki J. Rozynek, J. J. Ziółkowski
„Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego 1948-2002”)