Pieśni Piękne w Imparcie

Pieśni piękne wywodzą się z tzw. późnej liryki (czasy przed i powojenne). Często inspirowane muzyką miejską, zarówno w warstwie muzycznej jak i tekstowej. Zwane także pieśniami odrzuconymi, poprzez fakt deprecjonowania ich przez etnologów i badaczy jako materiał o niskiej wartości naukowej. Mogą być zabawne jak i traktujące o sprawach poważnych. Ich humor może być dosłowny, celowy, jak i sytuacyjny. Znamienne jest także dobitne opisywanie emocji.

Większość z nich porusza jednak ważkie tematy zarówno damsko ­ męskie jak i egzystencjalne. Pieśni te wzruszają prostotą przekazu rzeczy ważnych. Po wysłuchaniu historii często mówi się : „jakie to piękne!". Także melodie posiadają charakterystyczny, bardziej współczesny rys. Niewyszukane skale, tercje i kwinty budują harmonię i sprawiają wrażenie prostoty. Rytm pieśni jest często prosty, na bazie walczyka, czy na cztery czwarte, lecz w wykonaniach solowych często zdarza się tempo rubato, rytmy nieoczywiste, zależące od indywidualnego stylu śpiewaka.

W dużej mierze piękno danej pieśni zależy także od jej interpretatora, czyli wykonawcy. Granica między pieśniami pięknymi a „zwykłą" liryką jest bardzo cienka i płynna. Jednak daleko im także do pieśni biesiadnych. Repertuar ten, jak wynika z naszych badań, jest na wsi żywy i budzi szczere emocje, jest często i chętnie wykonywany, nawet przez wybitne śpiewaczki, obeznane w repertuarze obrzędowym i archaicznym. Pieśni piękne, są bliższe współczesnemu odbiorcy oraz nie tak funkcjonalnie odległe jak np. archaiczne pieśni żniwne. Budzą także dzisiaj żywe emocje. Zarówno tekstowo jak i muzycznie, nie wymagają umiejętności słuchania tradycyjnego repertuaru oraz obszernej wiedzy etnomuzykologicznej, by osadzić je w danym kontekście kulturowym.

Skład zespołu:

• Julita Charytoniuk, Olga Chojak, Joanna Skowrońska – śpiew
• Tomasz Orszulak – gitary
• Mikołaj Nowicki – kontrabas, basy sieradzkie

Scenografia i projekcja wideo - Aleksandra Gronowska