Opowieści lwowskie, odc. 1

Ależ malarska jest ta opowieść, obrazy stają przed oczami... Malowniczość Lwowa jest wręcz niesłychana, jeśli nie film, nie fotografia, nie obraz, ale sama opowieść może malować obrazy...

Bezcenne, niezwykłe świadectwo. Przejmujące, chwilami wstrząsające i przygnębiające, ale cieszę się, że mam przed sobą cały ten zapis wspomnień, tę wielką opowieść o polskim losie.

Szanowni Państwo, pod odcinkiem "Opowieści lwowskich" nr 13 wpisujemy głosy poparcia i wszystkie dobre opinie. Czy nie sądzicie Państwo, że trzeba się wystarać o rychłe wydanie wspomnień w formie książki? Za każdy głos - serdeczne dzięki!

Szanowna Pani Mario, pisana przez Panią książka o Lwowie to jeden z najbardziej niezwykłych tekstów wspomnieniowych, z jakimi dane mi było w życiu obcować. Zresztą, określenie "tekst wspomnieniowy" niczego nie oddaje - mamy tu bowiem do czynienia z literaturą piękną najwyższych lotów, z narracją wierną prawdzie, ale także niezwykle atrakcyjną formalnie, bo mądrze operującą asocjacją i dygresją. Dzięki temu opowieść o jednym ludzkim życiu przemienia się w rozległy fresk, w zadziwiającą panoramę epoki. Perspektywa małej dziewczynki, podglądającej rozpadający się świat dorosłych, przenika się z perspektywą (i świadomością) osoby dojrzałej, która wystarczającą boleśnie doświadczyła dotkliwości bycia, by wiedzieć, że wszystko, co kochamy, zostaje nam odebrane. Z tego nałożenia perspektyw, z tego "podwójnego widzenia" wyrasta szczególna elegijność Pani narracji. To elegijność paradoksalna - albowiem to, co utracone i na zawsze pożegnane, powraca. Okazuje się - który to już raz w literaturze! - że słowo ma moc restytuowania, przywracania, ożywiania tego, co wydawało się bezpowrotnie minione. Życzę jak najrychlejszego dokończenia pracy i wydania książki. Wszyscy niecierpliwie na nią czekamy. Z wyrazami szacunku i serdecznymi myślami - Przemysław Dakowicz

Dziękujemy za urocze wspomnienia w szalenie atrakcyjnej formie.

Komentarz został usunięty