Prapremiera "Szaberplac. Moja miłość" we Wrocławskim Teatrze Współczesnym [FOTO]

We Wrocławskim Teatrze Współczesnym dziś prapremiera. 'Szaberplac. Moja Miłość' to sztuka Szymona Bogacza opowiadająca o Wrocławiu tuż po wojnie i ludziach tamtego czasu. Mówi aktor Piotr Łukaszczyk:
 

Szaberplac, moja miłość nie będzie spektaklem dokumentalnym, ma jednak dokumentalne korzenie.

„Wszystko zaczęło się od reportażu prasowego, który zaintrygował mnie opowieścią o wrocławskim Szaberplacu jako o ogromnym mrowisku powojennej klęski, w którym kupowało się i sprzedawało ludzkie losy i historie – wyznaje reżyserka. – Sytuację w powojennym mieście znam z autopsji, ponieważ przeżyłam wojnę w Mostarze.

Podobieństwa ludzkich losów i zachowań narzucały się same. Długo i szczegółowo wczytywałam się w literaturę i dokumenty na temat Wrocławia w roku 1945, odnajdując w Szaberplacu metaforę tamtego czasu. Podobieństwa – lub może po prostu prawidłowości rządzące wojną i ludzką naturą – zaczęły się mnożyć: od „wielkich spraw“ historycznych jak mechanizm czystki etnicznej i propagandy powojennej, która przepisuje historię po swojemu, do całkiem drobnych szczegółów jak napisy i polskie flagi na domach, oznajmiające, że „tutaj mieszka Polak”.

Podróżujący w końcu lat dziewięćdziesiątych przez Kninską Krajinę w Chorwacji – gdzie odbyła się ofensywa i ogromna czystka etniczna oraz przez wiele miast takich jak Mostar w Bośni – mogli jeszcze zobaczyć na budynkach napisy: „Chorwat, zajęte". 250 tysięcy ludzi wygnano z ich domów, wielu straciło życie.

Dokumenty o Wrocławiu z roku 1945 to była ogromna liczba wstrząsających świadectw. Ale również, jak to w życiu bywa, mnóstwo obrazów absurdalnych, groteskowych, a nawet śmiesznych. Jak opis domu zniszczonego przez bombę, z którego odpadła cała przednia ściana, a wszystko w środku pozostało nietknięte: jadalnia z obiadem na stole, sypialnia z sekretarzykiem i palmą”... Autor tekstu Szymon Bogacz, w ścisłej współpracy z reżyserką, wykorzystał materiał dokumentalny, ale niejako zuniwersalizował problem szabrownictwa.

Połączył elementy historii Wrocławia i Mostaru, przeszłość i teraźniejszość, wszędzie znajdując absurd niekończących się narodowych konfliktów oraz głęboki, dany człowiekowi instynkt szabru. Muzykę komponuje – serbsko-węgierski twórca awangardowego jazzu Szilard Mezei.