Historia Ewy Kłobukowskiej (FELIETON)

Reprezentowała klub Skra Warszawa. W 1964 roku podczas XVIII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Ewa Janina Kłobukowska, Teresa Ciepły, Irena Kirszenstein, Halina Górecka) wywalczyła złoty, a na 100 metrów brązowy medal. W 1965 roku w Pradze wynikiem 11,1 s pobiła rekord świata w biegu na 100 metrów. W 1966 roku podczas VIII Mistrzostw Europy w Budapeszcie została dwukrotną (sztafeta 4×100 m i 100 m) mistrzynią Europy oraz wicemistrzynią na 200 m.

W 1967 roku nagle zniknęła z bieżni. Oficjalna wersja mówiła o kontuzji. Jednak prawdziwą przyczyną nieobecności był donos działaczy z NRD i ZSRR do władz Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) dotyczący rozróżnienia płci na podstawie konfiguracji chromosomów (z punktu widzenia współczesnej medycyny niesłuszny zarzut). Dobrowolne wycofanie Ewy Kłobukowskiej miało uchronić polski sport przed międzynarodowym skandalem. W związku z tym przedwcześnie zakończyła karierę. Ukończyła studia ekonomiczne i pracowała w przemyśle. W 2011 roku została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski: