Radio Wrocław Kultura: Legendarne formaty (WIDEO)

Hendrix to urodzony showman. Nigdy wcześniej, świat nie widział na scenie takiego wywrotowca jakim był właśnie ten artysta. Wszystko zawdzięczał sobie – samouk, który prześcignął wirtuozów - tak o nim się potem mówiło. Swoją muzyką zaginał do granic możliwości wszelkie znane dotąd standardy. Wymykał się schematom, a gdy kazano mu zagrać drugi raz tak samo ten sam utwór - kręcił głową- nie da się i tyle.

Jego muzyka wyprzedziła czasy. Byli chłopcy z Liverpoolu, słyszano o Doorsach, Animalsach… Ale nikt nie zaszokował tak opinii publicznej jak Hendrix. Postawił szacha wszystkim. Dosłownie. Każdy z jego dźwięków, to była ,,muzyczna petarda” jak pisali krytycy. A dla niego liczyło się tylko to, by być jak najdłużej na scenie.



I chociaż żył w dwóch światach – tym prawdziwym i tym wyimaginowanym pod wpływem LSD – nikt nie może mu zarzucić, że narkotyki były dla niego używką, która uwalniała jego muzyczną ekspresję. Jego muzyka jest dzisiaj świeża, jak żadna inna. A czasy, w których ją tworzył, nie dają możliwości jej szufladkowania pod jakimkolwiek gatunkiem. I chwała niebiosom!

Eric Clapton to także bestia. Ale nieco inna. Bardziej staranna i zadbana. Dostał na ziemi więcej czasu na tworzenie, więc miał swoje artystyczne podboje i zjazdy. Mówi się, że gdyby projekt Cream potrwał dłużej, Clapton ,,nie zdziadziałby tak szybko”. Są to jednak tylko domysły i domysłami zostaną. Eric ze swoim wiosłem umiał wyczyniać cuda. Nie bardzo obchodziło go w jakiej estetyce ma grać. Ważne żeby tworzyć klimat. Ten klimat ludzie na całym świecie pokochali i do dzisiaj są w stanie skoczyć za swoim guru w ogień.


Clapton to człowiek, który najbardziej swoją wielkość pokazuje podczas grania z innymi. Wtedy, gdy wytwarza się muzyczna rywalizacja, widać jak artysta staje na wysokości zadania i jakiego formatu jest gwiazdą. To jeden z tych, którego grę można rozpoznać od razu ( a takich muzyków na świcie można policzyć na palcach jednej ręki). Po to ludzie chodzą na koncerty, po to kupują bilety i za to kochają tego człowieka.

Oczywiście trzeba mieć świadomość, że Erica się nie ogląda – jego się słucha. To muzyk z kategorii tych stacjonarnych. Jego show wychodzi spod jego rąk. Trudno jednak mieć o to pretensje, gdy słuchamy jego płyt. A te wypuszcza z sobie tylko znaną regularnością. Materiałowo zawsze utrzymany jest pewien poziom, nawet wtedy gdy artysta ewidentnie jest pod formą.