Masowo uciekają z ośrodków wychowawczych

Dzieciaki uciekają, bo co mamy im do zaproponowania? Nudę. Nudę półotwartego lub otwartego ośrodka, gdzie perspektyw specjalnie nie ma. Pracować i zarabiać nie wolno, zajęcia są absurdalne, wychowawców niewielu wobec liczby dzieciaków, wychowankowie sprowadzani do jednego mianownika. Sam w takiej sytuacji wyskoczyłbym na piwo, albo do domu, sprawdzić, co tak słychać na parafii. Zawsze to jakaś rozrywka w nudzie codzienności ośrodka wychowawczego. Piszę ironicznie, ale tu tylko ironia zostaje. Bo to sytuacja, która jest przykładem klinicznym na tezę - jak masz robić na pół gwizdka, to nie rób w ogóle. A tak- na pół gwizdka - wygląda ta nasza polska resocjalizacja nieletnich. To resocjalizację trzeba zresocjalizować. We Francji na przykłąd także działają podobne ośrodki - ale trafiają do nich młodzi ludzie tylko w ostateczności, bo zwykle zostają w domach, a ich rodziny otacza się intensywnym nadzorem pomocy psychologicznej i społecznej. Jeśli jednak ośrodek - to tylko na 3 miesiące - po to by zespół psychologów, socjologów i edukatorów mógł dokładnie poobserwować młodego człowieka w takich nowych warunkach. Francuzi wiedzą, że warto wydać więcej pieniędzy na obserwację i rozwiązanie, gdy problem jest mały, niż później, gdy z chłopaka z problemami wyrośnie recydywista. W Anglii w pseudogettach, gdzie mieszka młodzież "narażona na wykolejenie", pracę od podstaw prowadzi policja. Ma specjalne oddziały ludzi z "obyczajówki młodzieżowej", którzy mają zajęcia z dzieciakami od 11 roku życia. Ta obyczajówka to coś więcej niż nasze MOPS-y i kuratorzy sądowi razem wzięci. Jeśli mimo to młody człowiek się "wykolei" i trafia do zakładu, to co 3 miesiące sprawdzany jest poziom jego resocjalizacji. Wychowanek wie, że warto się starać bo za kilka tygodni będzie weryfikacja. Czasem młody człowiek trafia do specjalnej rodziny zastępczej - to normalne rodziny finansowane przez państwo, które na 3 miesiące biorą do siebie takiego młodzieńca i w normalnych, a nie patologicznych warunkach, w praktyce, uczą go jak wygląda świat wartości. Trochę wygląda to jak w pewnym programie telewizyjnym, gdzie krnąbrne dzieciaki trafiały do dobrze zorganizowanych, uporządkowanych rodziny, by tam nauczono je rezonu, postawiono na nogi. A jeśli już ośrodek, to co w nim? A na przykład zajęcia z mechaniki samochodowej, prace rzemieślnicze na nowoczesnych maszynach, zajęcia w zakładach pracy, za które dzieciaki dostają pieniądze, z możliwością otrzymania stypendium od tego zakładu, by młodego człowieka było stać na internat, gdy zdecyduje się na kontynuację nauki zawodu. On ma motywację, by się uczyć, pojawia się sposób, by wyrwać z rodzinnych i środowiskowych patologii i perspektywa zawodu oraz nieźle płatnej pracy. Finansuje to owa firma, której się to po prostu opłaca, bo za niewielkie pieniądze może wykształcić sobie przyszłego pracownika. Czy to wszystko działa świetnie. Nie, Francja i Anglia mają swoje problemy. Ale z pewnością, nie są to działania pozorowane, a z takimi mamy do czynienia w Polsce. U nas półśrodki z efektem na pół gwizdka.Że francuskie obserwacje kosztują, że brytyjskie rodziny zastępcze i skomplikowany system z zakładami pracy też? No kosztują. A nasze finansowanie ośrodków, które w praktyce nie resocjalizują, angażowanie policji w rolę kotka, gdy znudzone myszki rozbiegają się po okolicznych piwiarniach to nie kosztuje? Nie wiem, czy nie więcej, bo kosztem ostatecznym jest odpowiedź na pytanie - mamy zresocjalizowanego młodego człowieka czy kandydata na dorosłego pensjonariusza zakładu karnego?