Jan Garbarek w Imparcie

Jan Garbarek, norweski muzyk urodzony 4 marca 1947 roku, jest artystą niezwykłym. Budzi zainteresowanie oraz podziw zarówno krytyków, jak i słuchaczy na całym świecie. Brzmienie jego instrumentów, gra bowiem na saksofonie tenorowym, basowym oraz altowym, nasycone jest niezwykłą fakturą i przenikliwością. Grając Garbarek odrywa się od zapisu nutowego, a muzyka wybiega coraz dalej od klasycznie rozumianej melodii, tylko po to by powrócić do niej niespodziewanie. Komponując i tworząc sięga do tradycji wielu kultur, nie da się jednak określić jego brzmienia jako arabskiego, skandynawskiego czy jakiegokolwiek innego. Jego muzyka najbliższa jest monachijskiemu brzmieniu wytwórni ECM, której założenie „iż od tych dźwięków piękniejsza jest tylko cisza" zostaje w pełni zrealizowane.

Jazzem zainteresował się, gdy po raz pierwszy usłyszał Johna Coltrane'a w roku 1961. Ten usłyszany w radiu utwór sprawił, iż sięgnął po saksofon. Już rok później zwyciężył konkurs dla muzyków amatorów i założył grupę, w której współpracował z Jonem Christensenem, Tyrjim Rypdalem oraz Arildem Andersenem. W 1968 zwrócił na siebie uwagę całej Europy występując na European Broadcasting Union. Na zrealizowanym wówczas albumie znalazł się m.in. utwór „Naimy" Johna Coltrane'a. Jako instrumentalista zaczął wówczas podążać w stronę ascetycznego brzmienia i specyficznego ciepła, które dziś tak doskonale kojarzone jest ze skandynawskim jazzem. W latach 70-tych Garbarek podjął współpracę z Jarrettem, z którym nagrał dwa albumy uznawane za arcydzieła „Belonging" oraz „My Song". W latach osiemdziesiątych współpracował z m.in. Billem Friselem, Donem Cherry, Chickiem Coreą czy Georgem Russellem.
Warto wspomnieć, że niedawno we Wrocławiu wystąpiła córka artysty - piosenkarka Anja Garbarek.