Gilberto Gil - "Banda Dois"

Ten pieśniarz, gitarzysta i kompozytor urodził się w Salvadorze jako Gilberto Passos Gil Moreira. Większość dzieciństwa spędził w Ituacu, gdzie jako sześciolatek słuchał już muzyki forro. Mając 10 lat poszedł do szkoły muzycznej. Początkowo grał na akordeonie. Zafascynował się muzyką śpiewaka i akordeonisty Luisa Gonzagi. W 1950 r. wraz z rodziną powrócił do Salvadoru, gdzie jeszcze w czasach szkolnych założył swój pierwszy zespół - Os Desafinados.

Zasłuchawszy się w muzykę Joao Gilberto zmienił instrument na gitarę. Od tamtej pory pokochał bossa novę po wsze czasy. W 1963 r. poznał kolejnego przedstawiciela tego gatunku - Caetano Veloso, z którym zaczął współpracować i nagrywać. Latem 1964 r. Gil wystąpił z całą plejadą gwiazd brazylijskiej bossa novy na wieczorze otwierającym Vila Velha Theatre.

Na początku lat 60. głównym zajęciem muzyka było komponowanie jingli do reklam telewizyjnych. W 1965 r. przeniósł się do Sao Paulo. Tam odniósł pierwszy znaczący sukces, gdy jego piosenka "Louvacao" została nagrana przez słynną wokalistkę Elis Reginę. Pierwszym solowym przebojem Gilberto Gila była piosenka "Aquele Abraco" z 1969 r. W tym okresie muzyk wystąpił w kilku programach telewizyjnych z innymi przedstawicielami nurtu "tropicalismo".

We wczesnych latach 70. miał spory udział we wskrzeszeniu tradycyjnej afro-brazylijskiej muzyki afoxe, dołączył też do grupy Filhos de Gandhi, w której mogli występować tylko ciemnoskórzy Brazylijczycy. Pod koniec lat 70. opuścił Brazylię i przeniósł się do Afryki. Tam nawiązał współpracę z Jimmy'm Cliffem, z którym w 1980 r. nagrał Marleyowski przebój "No Woman, No Cry". Jednak muzycznie Gilberto Gil związał się na długie lata nie z muzyką reggae, ale z bossa novą. W 1988 r. zdobył nagrodę Grammy za najlepszy album "Quanta Live", a w 2005 r. za "Eletracustico", który został uznany za najlepszy współczesny album w kategorii World Music.

Ostatnia koncertowa płyta "Banda Dois" (2009) dokumentuje dwa występy Gilberto Gila (28 i 29 września 2009 r.) w Teatrze Bradesco w Sao Paulo. Muzyk wykonał tam 16 kompozycji. W niektórych utworach wspomagali go Bem Gil (gra na pandeiro i tamburynie), Maria Rita (śpiewa w duecie w "Amor Ate o Fim") i Jose Gil (śpiewa w "Refavela" i "Baba Alapala"). W pozostałych utworach "Esoterico", "A Linha e o Linho", "Superhomem - a cancao", "Saudade da Bahia", "Chiclete com Banana", "Das duas, Uma", "Quatro Caisas", "Lamento Sertanejo", "O Rouxinol", "ReFazenda", "Banda Um", "La Renaissance Africaine" i zamykającym "Expresso 2222" można odnaleźć elementy z Ameryki Południowej, m.in. sambę, forro oraz afrykańskie brzmienia.

Już po oklaskach słychać, że Gilberto Gil dosłownie oczarował publiczność Teatru Bradesco w Sao Paulo, zarówno swoim głosem, jak i brzmieniem gitary, z którą nie rozstawał się przez lata, gdy trzymał ją w swoim gabinecie jako minister kultury w rządzie Luiza Inacio Luli da Silva. Czego się nie robi dla ukochanej muzyki, do której powrócił po latach kariery politycznej.

Gilberto Gil - "Banda Dois"
Wydawnictwo: Geleia Geral / Warner Music Poland