Wkrótce ruszy drugi etap rewitalizacji Bastionu Sakwowego

Położony w ścisłym centrum Wrocławia Bastion Sakwowy powstał w 1867 roku. Pierwsze od czasów II wojny światowej prace remontowe tego zabytku zakończyły się po dwóch latach, w pierwszej połowie br. Wówczas kosztem ponad 30 mln zł wyremontowano pawilon perystylowy, kolumnadę, plac z fontanną, ścieżki oraz skarpy.

We wtorek rzecznik Zarządu Inwestycji Miejskich we Wrocławiu Tomasz Jankowski poinformował, że miasto podpisało umowę na prace związane z drugim etapem rewitalizacji Bastionu Sakwowego. Przetarg wygrała firma Castellum, która podjęła się również remontu zabytku w ramach pierwszego etapu prac.

Remont ma się rozpocząć jeszcze w październiku; prace obejmą pochodzący z 1897 r. budynek toalety oraz porządkowanie terenu wzgórza, na który położony jest bastion. Remont będzie prowadzony w zamkniętej dotychczas części kompleksu.

„Poza przebudową budynku toalet, renowację przejdzie mur pomiędzy tym obiektem a obserwatorium. Odnowimy też balustrady i schody w tej części bastionu. Zagospodarujemy również teren samego wzgórza o powierzchni ponad 2,5 tys. m kw., poprzez remont i przebudowę ścieżek północnej i południowej. Odnowimy też podstawę po budynku gloriety wraz ze schodami. Na koniec zamontujemy dodatkowe oświetlenie, ławki. Rozbudujemy monitoring zewnętrzny” – wymieniła dyrektor Zarządu Inwestycji Miejskich we Wrocławiu Jolanta Wnęk.

Koszt drugiego etapu rewitalizacji to blisko 6 mln zł. Prace mają potrwać osiem miesięcy

Przetarg na rewitalizację Bastionu Sakwowego, znanego także jako Wzgórze Partyzantów, rozstrzygnięto pod koniec lutego 2022 r. Wykonawcą prac została wrocławska firma Castellum, która zajmowała się remontem Panoramy Racławickiej, a wcześniej m.in. pracami przy Synagodze pod Białym Bocianem czy w kaplicy Hochberga.

Jak podaje na swojej stronie miasto, Bastion Sakwowy czy inaczej Brama Sakwowa była częścią murów miejskich, których budowa ruszyła po I najeździe mongolskim na Polskę w 1241 r. Od II połowy XIII w. na zlecenie Piastów rządzących we Wrocławiu tworzono fortyfikacje wokół miasta. Dokładna data powstania Bramy Sakwowej nie jest znana; wiadomo jedynie, że powstała podczas kolejnego etapu rozbudowy sieci obronnej miasta, prawdopodobnie w latach 1318-1340.

Brama Sakwowa funkcjonowała jako część murów miejskich przez ponad 200 lat - do 1571 r., kiedy rozbudowano ją o dodatkowe miejsca obronne, kazamaty i stanowiska do umieszczenia dział. Przekształciła się w Bastion Sakwowy, który spełniał funkcję obronną przez kolejne 200 lat, do czasów napoleońskich. W 1807 r. brat Napoleona, Hieronim Bonaparte zdobył Wrocław i nakazał likwidację murów, a sam bastion planowano przekształcić w cytadelę. Plan nie doszedł do skutku, włączono go w ciąg widokowej promenady miejskiej, zmieniając jego nazwę na Wzgórze Sakwowe.

Przez lata po rozbiórce fortyfikacji przymierzano się do ponownego zagospodarowania wzgórza. Udało się to m.in. dzięki pomocy Adolfa Liebicha. Inwestycja została ukończona we wrześniu 1867 r., a miejsce otrzymało nazwę Wzgórze Liebicha. W czasie II wojny światowej, podczas obrony „Festung Breslau” niemieccy żołnierze wysadzili jego znaczną część – glorietę z wieżą. Wojsko wykorzystało średniowieczne kazamaty jako magazyn amunicji i schron przeciwlotniczy; wieża była łatwym celem nalotów rosyjskiej artylerii, dlatego podjęto decyzję o jej wysadzeniu.

Po wojnie wzgórze było nazywane Wzgórzem Miłości, a w 1948 r. stało się Wzgórzem Partyzantów.