Strefa Południa, piątek 19:00-21:00, Paweł Iwanina

Trawa ta nie tylko daje cień, schładza powietrze i jest ekosystemem najmniejszych organizmów, ale symbolizuje fakt, że w Ameryce istnieją również ci, którzy nie chcą budować 26-pasmowych autostrad i estakad wielkości małego europejskiego miasta.

Trudno uwierzyć, że to kontrkultura, a nie leitmotiv.  Nie tylko trawa, ale przede wszystkim muzyka. Produkt eksportowy amerykańskiego stanu Kentucky, smażony kurczak, opuścił granice stanu i zbyt długo zostawił drzwi otwarte, bo wdarła się tam plaga tradycjonalistów, czyli globalizacja i pokazała młodym, że banjo to nie jedyny instrument "we wiosce". Pana Lestera Flatta, mistrza bluegrass, nikt z piedestału zrzucać nie musiał, bo kurz na jego pomniku posiada warstwy geologiczne, co jakiś czas pieczołowicie usuwane przez młodych artystów, chwytających banjo na złość globalizacji, czujących dumę ze zdania "mam 15 lat i słucham takiej muzyki, szkoda że nikt dziś jej nie gra" w napisanym przez siebie komentarzu hołubiącym rzeczonego Lestera Flatta. Kilka lat później, po wydanej płycie i trasie koncertowej po pubach panów Johna i Skrzeczącego Joe, przychodzi olśnienie i zarazem odpowiedź, bo czas mija, a z powtórzonej wirtuozerii gwiazd sprzed dziesiątek lat nie da się wyżyć.

Niczym w thrillerze, słabsi i mniej wytrwali odpadają, a zostają tylko ci najsilniejsi. Stąd wniosek, że w żadnej gałęzi muzyki rozrywkowej nie ma tylu genialnych instrumentalistów jak w bluegrass. Kapitalizm dogonił wiejską muzykę i nałożył jej dziki wyścig: miejsca na festiwalach jest mało, a konkurencji dużo. Dlatego tym, którzy jakimś cudem nadal grają bluegrass, należą się co najmniej brawa za wytrwałość.

W najbliższej Strefie Południa posłuchamy najpiękniejszych odcieni nowoczesnego bluegrass. Do usłyszenia!

Powtórka Strefy Południa w każdą niedzielę od 15.00.