Najwspanialszy zawód świata

Kiedy kolejny felieton?

Właśnie przeczytałem artykuł o eksperymencie dotyczącym medycznych konsultacji telefonicznych. Polegał on na tym, że duża grupa pacjentów miała telefonować do konsultantów lekarskich. Lekarze pracujący "po drugiej stronie druta" nie wiedzieli, że biorą udział w eksperymencie, po prostu byli w pracy (taką usługę medyczną zawodowo realizowali). Oprócz lekarzy konsultacji udzielały też tzw. boty - komputery wyposażone w "sztuczną inteligencję". Potem każdy z telefonujących miał ocenić empatię ludzi, z którymi się konsultował. No i wynik był taki, że zwycięzcami tej rywalizacji okazały się - boty! Czyli - elektroniczne maszyny, przynajmniej w odczuciu większości uczestników eksperymentu, miała przejawiać więcej empatii od "żywych ludzkich lekarzy". Ufff... Sam nie wiem, co o tym myśleć.

Bardzo ważny felieton. Wielu przypomni o ludziach, którym zawdzięczają swe ocalenie, swoje życie. Też mam takich.

"Usługi" to coś mniejszego od "służby"... To drugie, starszej daty pojęcie wiąże się z obowiązkiem, etosem, gotowością dawania z siebie wszystkiego 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu przez ludzi stawiających się do zadania nawet w ostatnich chwilach swej emerytury. A to nowsze pojęcie - "usługi"... Mogą być lepsze lub gorsze. Świadczone w wyznaczonych dniach i godzinach, z przerwami na urlopy, weekendy, dni świąteczne. Świadczone za określoną cenę. Bez zapłacenia której "usługi" się nie wykonuje ... Jak to dobrze, że Pani Redaktor Maria Woś ciągle nam przypomina, jak w normalniejszych czasach zawsze było i jak być zawsze powinno.

Może to znak czasu a może znak tendencji a może coś z chwalebnej kategorii "stanięcia w prawdzie"... Co mam na myśli? Otóż to, że pojęcie "służba zdrowia" jest dziś w zaniku. A zastępowane jest ono nazwą: "usługi medyczne"...

Poprzedni mój wpis, lekką goryczą nacechowany, jest też przejawem tęsknoty do wypowiedzi naszej Kochanej Pani Redaktor, której felietony, w bezliku zawartych w nim walorów mają i taki, że uświadamiają nam one prawdy dziś często zapominane, choć najoczywistsze. Na przykład prawdę o tym, jak w wielu sprawach być powinno.

Szkoda tylko, że tak duża część dzisiejszych absolwentow medycyny czmycha za granicę zaraz po otrzymaniu dyplomu. Na Węgrzech rozwiazanie na to znaleziono - państwo wyłożyło na Twoje wykształcenie określoną ilość forintów, więc jak nie chcesz w tym państwie pracować to kwotę tę państwu zwracasz. U nas problem zaczął się rozwiązywać za sprawą perspektywy wynagrodzeń konkurencyjnych z zachodnioeuropejskimi czy amerykańskimi. No ale w tym momencie chyba zasadne jest pytanie o to, w jaki sposób piękno owego najpiękniejszego zawodu świata postrzegają niektórzy jego adepci.

Krzesimir Dębski opowiadał o swoim dziadku, który był jednym z dwóch jedynie lekarzy na ogromnej połaci Wołynia. Leczył najczęściej za darmo a po dziesięcioleciach tego trudu na każdym kroku spotykał tych, którym zdrowie i życie uratował, których skomplikowane przyjście na świat szczęśliwie przeprowadzał. Całe wioski takich były, istne mrowie. No ale był Polakiem, więc w 1943 przed banderowskimi siekierami ani jego ani jego żony fakt ten nie uratował.

Wszystko najprawdziwsza prawda! I jakże smutne jest to, co z tym najpiękniejszym zawodem niektórzy uczynili. W szczególności ci niektórzy, co od tego najpiękniejszego zawodu odeszli i do polityki poszli. Pewna pani profesor medycyny rodem z Wrocławia takim się w naszym mieście szacunkiem cieszyła a od kiedy do fotela na Wiejskiej ją przyssało to ani nic dobrego z tego nikt nie ma a z czci, jaką jakże wielu dla niej kiedyś miało, zostało chyba już tylko to, co dotyczy przeszłości, dokonań czasu już minionego, czyli - wspomnienia ...

No i popatrzmy, co się dzieje z tymi, którzy w imię celów polityczych od tego najpiękniejszego zawodu świata odeszli. Ciężko na to patrzeć, bardzo bolesny widok ...

Aż mną targnęło jak usłyszałem, że już tak dawno temu mogliśmy naszej kochanej Pani Redaktor nie mieć! Tak - najwspanialszy zawód świata! Wielkie im dzięki, że nad naszą Panią Redaktor czuwali. I Panu Bogu, że też czuwał.