Sokolniczanie - Semper Fideles

W kościele w Urazie jest taka pamiątka, chyba sokolnicka. Babcia teścia ciężko zachorowała, ale modlitwy zostały wysłuchane i wyzdrowiała. Dziadek sprzedał więc chyba morgę czy dwie i zamówił dziękczynny ornat, który podarował parafialnemu kościołowi. W 1946 roku trafił do koscioła w Urazie. Gdzieś tam na dolnym brzeżku jest wyhaftowane, jakiej dziękczynnej intencji służył ten dar.

"Sokolnik" - tak do mojego teścia do dziś zwraca się pewien wrocławski lwowianin. Bo teść mieszkał w Nagorzanach, parafia Nawaria (godzinę pieszo do lwowskiego Rynku), stąd zalicza się do "Sokolników" :).

Prof. Wieczorkiewicz pisał, że odebranie Polsce Lwowa było jak wyrwanie człowiekowi połowy serca. "Trudno jest żyć z połową serca" - mówił Wieczorkiewicz, wcale przecież nie lwowianin, lecz warszawianin trzy lata po wojnie urodzony. Ja też nie ze Lwowa (choć moje dzieci, po swym dziadku, już częściowo tak), lecz tak samo to rozumiem.

Lwów to wątek polskiej historii, narodowej kultury i tożsamości absolutnie niezbywalny, fundamentalny, arcy - ważny. Jest nie do pomyślenia, żeby mógł być zapomniany czy choćby zmarginalizowany. To niemożliwe, jeśli Polska ma być Polską a polskość - polskością.

Po przeprowadzce w roku 1998 zostałem członkiem parafii, w której jednym z kapłanów był sędziwy ksiądz. Widząc ludzi w tak czcigodnym wieku zwykle pojawia się mi w gowie pytanie: "Ciekawe, jaka historia wiąże się z tym człowiekiem?" Oczywiście tak było i tym razem a okazało się, że ten ksiądz z MOJEJ nowej parafii to ksiądz z PRZEDWOJENNEJ parafii mojego teścia - ksiądz kanonik Franciszek Rozwód. Przed wojną ten kapłan był nauczycielem religii mojego teścia a jeszcze kilkanaście lat temu na wspólnej wycieczce wędrowali oni po Lwowie i okolicach. Ksiądz, którego tu przypomniała Pani Redaktor, był nadzwyczaj aktywny mając blisko sto lat a żył jeszcze parę lat po swoich setnych urodzinach. Bo ludzie ze Lwowa "łatwo się nie dają". I właśnie dzięki temu kolejne felietony Pani Redaktor Marii Woś będziemy mieli przez kolejne dziesięciolecia. Z całego serca Pani Redaktor, słuchaczom i sobie samemu bardzo bardzo bardzo tego życzę!

Pani Mario, w imieniu Sokolniczan i własnym, bardzo dziękuję! Czekamy na kolejne felietony nie tylko o nas.

Tematy, które w swoich telefonach porusza Pani redaktor Maria Woś, szczególnie te, które dotyczą dziedzictwa kulturowego, tematyki kresowej, są niezwykle ważne zarówno dla tych, którzy urodzili się na Kresach Wschodnich, jak i dla kolejnych pokoleń, które urodziły się już na Ziemiach Zachodnich i Północnych.

Fantastyczy felieton. Jak zwykle przygotowany z wielką rzetelnością, starannością, z poszanowaniem sluchaczy. Bardzo wysoka kultura języka, co dzisiaj bywa niestety rzadkością.

O to chodziło, co jest napisane :Semper Fideles czyli Zawsze Wierni. Nominativus pluralis czyli mianownik liczby MNOGIEJ. Oczywiście, że z języka łacińskiego.Dawne roczniki były tego w szkole uczone.

Czy chodziło Państwu o Semper Fidelis - zawsze wierny z łacinskiego?