22. MFF Nowe Horyzonty część 1

to niezależna artystka. Jej kariera sięga początku lat 70. i obejmuje kino, teatr i operę. Przez ponad 30 lat ściśle współpracowała z João Bénardem da Costą, najpierw w Dziale Kina Fundacji Gulbenkiana, a po 1993 roku w Cinemateca Portuguesa. Jej filmy były pokazywane i doceniane na międzynarodowych festiwalach filmowych i były dystrybuowane w Portugalii, Francji i Hiszpanii. W 2014 roku Bafici zorganizowała pełną retrospektywę swojej twórczości. Rita Azevedo Gomes pracuje jako programista dla Cinemateca Portuguesa. Realizuje również projekty artystyczne w Teatrze i Operze.

hiszpański reżyser, scenarzysta, montażysta i producent filmowy pochodzenia katalońskiego. Serra chętnie sięga do historycznych wydarzeń w formie ekscentrycznych anegdot, a o legendarnych postaciach opowiada w klasycznej dla slow cinema manierze. Autor m.in. Honoru Rycerza (2006), Śpiewu ptaków (2008), Historii mojej śmierci (2013) czy Śmierci Ludwika XIV (2017).

Film Agi Woszczyńskiej miał ogólnopolską premierę na FNH, wcześniej debiutując międzynarodowo na festiwalu w Toronto. To debiut polskiej reżyserki, który doskonale trafia w dzisiejsze, pełne niepokoju czasy. Widmo wojny i zmian klimatycznych unosi się tajemniczo nad bohaterami, ale najwięcej gęstego napięcia jest między nimi. Historia małżeństwa, które wynajmuje wakacyjny dom na słonecznej włoskiej wyspie jest mroczna, pełna nawiązań do thrillerów i kryminałów, ale przy okazji jest bardzo nowo horyzontowa - dziwna, piękna i wizualnie uwodzicielska.

Dobromir Dymecki i Agnieszka Żulewska są niesamowici w swoich zimnych, pedantycznych i nieprzystępnych rolach, odstręczają budząc za razem współczucie. na ekranie zobaczymy również samego Jean-Marca Barra, bohater kultowego Wielkiego błękitu. po raz kolejny w roli nurka. Film powstał w trzech krajach, w 6 językach i w środku pandemii:

Agnieszka Holland

Agnieszka Holland to reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka filmowa i aktorka, reprezentantka nurtu zwanego kinem moralnego niepokoju, której wydawało by się nie trzeba przedstawiać, ale to pierwsza tak szeroka retrospektywa filmów reżyserki w Polsce. Realizując filmy we Francji i Niemczech, a potem głównie w Stanach Zjednoczonych, Holland zasłynęła filmami, takimi jak Gorzkie żniwa (1985, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) czy Europa, Europa (1990, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) o Zagładzie Żydów, a także mniej politycznymi dramatami pokroju Oliviera, Oliviera (1991) lub Placu Waszyngtona (1997). Od 2007 ponownie kręciła filmy w Polsce, gdzie jej kolejne dwa dzieła: W ciemności (2011, nominowany do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego) oraz Obywatel Jones (2019), otrzymały Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych:

Jego filmy od lat są pokazywane i nagradzane na najważniejszych festiwalach filmowych świata. Tworzy artystyczne kino eksperymentalne, awangardowe dokumenty i fabuły. Zdobywca Nagrody im. Alfreda Bauera za innowacyjność na 63. MFF w Berlinie za film "Vic+Flo zobaczyły niedźwiedzia" (2013). "Higiena społeczna" (2021) przyniosła mu zaś nagrodę za najlepszą reżyserię w sekcji "Spotkania" na 71. MFF w Berlinie. Kanadyjczyk z całą pewnością nie szuka w swoim najnowszym filmie o nimfomankach na terapeutycznym obozie prostych prowokacji, ani taniej sensacji: