Felieton Marii Woś: Gdzie jest to drzewo?

Jeśli przez tak wiele lat nie mówiło się o tych straszliwych polskich doświadczeniach to jest to przede wszystkim zobowiązanie do tego, by pamiętać, pamiętać, pamiętać! Książki publikować, filmy kręcić, pomniki stawiać a przede wszystkim w szkołach o tym uczyć!!

Rodzina mojego teścia przed wywózką ocalała cudem. Rodziny obydwu stryjów i innych krewnych sowieci wywieżli. Po większości wszelki ślad na zawsze zaginął. Gdyby brat dziadka mojej żony nie oszukał enkawudzistów to gdzieś na Sybirze zginąliby może i wszyscy z rodziny mojego dzisiajszego teścia. Czyli nie byłoby ani mojej żony ani moich dzieci.

Rosja - carska, bolszewicka czy putinowska - zawsze ta sama. Zbrodnia, zbrodnia, zbrodnia i nigdy nie widać końca zbrodni. Dziś, gdy bombarduje Lwów, Stanisławów, Kijów widać to wyjątkowo wyrażnie.

Sprzed bardzo wielu lat pamiętam tę opowieść. Wagon pełen głodujących ludzi, pociąg zatrzymał się na jakimś bezkresnym polu zasypanym śniegiem. Na jego krańcach migotały malutkie światełka. Znak, że ktoś tam żyje, są jakieś domy, więc da się może kupić coś do jedzenia. Kilku dorosłych wyruszyło w tamtym kierunku przez wielkie śniegi. Kiedy byli daleko - pociąg ruszył. Nie mieli szansy wrócić do rodzin, które w wagonach jechały już dalej. Dwunastoletnia dziewczynka zdała sobie wtedy sprawę, że w tym momencie to ona została głową rodziny, odpowiedzialną za troje młodszego rodzeństwa...