Spacer z architektem. Zrozumieć architekturę PRL-u: IKSAiP

"Potem przyszedł Balcerowicz i rozgonił Elwro i IKSAiP " To nie Balcerowicz, ale kompletne oderwanie produkcji zakładów od tego co działo się na świecie. Coś co było innowacyjne w latach 60 i 70 pozostawione bez rozwoju na lat kilkanaście stało się zabytkiem. Mieliśmy muzeum elektroniki. Zresztą równolegle z Elwro wymiotło całą produkcję komputerową z Europy. Tam też był Balcerowicz? Nie, Europa wolała pić kawę i siedzieć na wakacjach.

Z polecenia dyrektora każda komórka organizacyjna IKSAiP (Instytut Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów) miała wystawić do odśnieżana parkingu jednego najmłodszego i najsprawniejszego specjalistę. Ci najmłodsi, świeżo po studiach, z niezatkanymi jeszcze żyłkami i tętnicami w mózgu byli siłą napędową rozwoju konstrukcji systemów komputerowych. Byli też na tyle już doświadczeni, że ich konstrukcje były najlepsze i najnowocześniejsze w demoludach. Automatyzowały polski przemysł i były wykorzystywane przez wojsko. Ci młodzi ludzie aby zrobić na czas model czy prototyp pracowali ponad siły na dwie, nawet na trzy zmiany. Oczywiści ich pracą kierowali i ich nadzorowali doświadczeni, starsi pracownicy. Na kilka godzin oderwano ich od tego co ich pasjonowało do tego stopnia, że poświęcali na dodatkowe godziny pracy swój czas prywatny. Kilku z nich zmarło przedwcześnie, inni dożyli sędziwego wieku. Toteż gdy pchali brykę dyrektora porozumieli się bez słów tak jak podczas rozwiązywania problemu który do tej pory nie był na świecie rozwiązany. W IKSAiP powstały patenty o nowości w skali światowej. Opatentowane były pamięci bębnowe, pólsumator, układy elektroniczne używane w w ferrytowej pamięci operacyjnej. W tych i innych pomysłach byli pierwsi nie tylko w demoludach ale i na całym święcie o czym świadczą ich patenty. Potem przyszedł Balcerowicz i rozgonił Elwro i IKSAiP na cztery wiatry. Kiedy w latach 90-tych załatwiałem coś służbowo w resztkach IKSAiP'u dawny najlepszy specjalista od urządzeń peryferyjnych z dumą mi powiedział, że załatwił z Syberii od osoby którą kiedyś szkolił po bardzo korzystnej cenie mrożoną arystokratyczną rybę w ilości hurtowej. Wracając do ciasteczek nikt ich nie tknął bo były wiekowe, od lat wystawiana jak dyrektor podejmował gości z zewnątrz. Kawę wszyscy wypili aby po zmęczeniu lepiej im się myślało.

Dzień wcześniej wisiała kartka na drzwiach wejściowych do budynku, aby nie parkować na parkingu z uwagi na odśnieżanie w dniu następnym. Jak ekipa pojawiła się na parkingu przyszedl kadrowiec z listą wyznaczonych osób i sprawdził czy są wszyscy. Kogoś nie było co zostało odnotowane. Po kilku godzinach pracy na parkingu został śnieg tylko wokół dwu samochodów. Malucha stojącego od jesieni i fury dyrektora. Przenoszenie wozów zaczęto od malucha. Po chwili zrezygnowano z podnoszenia go. Pchanie też nic nie dało. Koś zaproponował wykopanie śniegu nawianego pod spód. Wtedy się okazało że da się wsunąć łopatę pod oponę, Wsunięto cztery i przepchano malucha kawałek dalej. Potem przyszła kolej na śnieg pod furą dyrektora. Dała się przesunąć kawałek dalej. Po chwili wszyscy jednomyśłnie pchali furę dyrektora między drzewa.Weszla na styk. Ci co mogli wyszli z budynku od razu, reszta najszybciej jak się dało. Nie było problemu bo dyrektor zawsze zostawał po pracy konferując z kierownikami, którzy mieli coś na sumieniu.

Z bryła budynku integralnie związany był duży parking obramowany rosnący wokół dużymi drzewami. Drzewa też rosły na samym parkingu. Podczas zimy stulecia dyrektor nakazał pracownikom oczyścić parking ze śniegu i lodu. Po zakończeniu odśnieżania młodsi wiekiem i duchem odśnieżacze ustawili co do centymetra samochód dyrektora między dwoma drzewami blokując jego przód i tył. Do wieczora pracownicy mechanicznego warsztatu usiłowali podnieść i wyciągnąć samochód. Ci co wiedzieli nie chcieli im powiedzieć jak to zrobić. Należało po kolei podnieść każde koło i podstawić pod nie dużą łopatę piaskówkę. Następnego dnia rano dyrektor wezwał odśnieżaczy - była lista obecności. Kazał im uwolnić zakleszczone między drzewami auto. Cztery osoby wzięło łopaty do ręki. Podeszli. Trzy osoby podnosiły róg samochodu czwarta podstawiała łopatę. Potem ta czwórka wzięła łopaty za trzonki. Dwu pchało łopatami swoje koła, Pozostali dwaj pilnowali aby ich koła nie zsunęły się z łopaty. Dyrektor zaprosił łopaciarzy do swojego gabinetu, z okna popatrzyli na parking z uwolnionym autem dyrektora. Sekretarka wniosła kawę i ciasteczka. Dyrektor chciał się jeszcze dowiedzieć kto był pomysłodawcą ...