To miała być wyprawa życia (Posłuchaj)

szkoda bo takich jest b. mało

@Michał, aż mnie szlag trafił, jak czytałam to, co żeś wypocił. Skąd wiesz, że za pieniądze podatników? Oglądałeś chociaż jeden film wrzucony przez NICH na youtube? Pewnie nie, bo byś wiedział, że w dużej mierze udali się tam dzięki sponsorom. A skąd też możesz wiedzieć, może akurat też ich rodziny należą do zamożniejszych ludzi? Zazdrość.. Az mnie trzęsie jak takie rzeczy czytam. Nie mniej jednak, zazdroszczę chłopakom tego, że spełnili swoje marzenie, że do tego dążyli, samozaparcia. Podziwiam ich jednocześnie za to. A Maksa szkoda.. W każdym ich filmie widać wielkie serce ich obu. Podziwiać ich tylko.. i Ich przyjaźń.. Z kumplem, taka wyprawa by się na pewno nie udała. Krzysztof, nie znałam Cię i pewnie nie poznam, ale wiedz, że są ludzie w Polsce i myślę, że na świecie też, co Cię podziwiają i trzymają za Ciebie kciuki. Dobrze, że nie zamknąłeś się w sobie po tak wielkiej stracie.

Bardzo się ciesze, ze Krzysiek jakoś się trzyma, życzę Mu wszystkiego dobrego i oby tak dalej. Poznałam Ich obu osobiście, byliśmy razem na kilku wspólnych wyjazdach. I choć przez ostatni czas nie utrzymywałam z Nimi kontaktów bardzo podobał mi się pomysł i idea tej wyprawy, strasznie było mi przykro, że tak tragicznie się zakończyła, ale wierze, ze Krzysiek będzie dalej kontynuował swoje pasje, a Maks gdziekolwiek teraz jest będzie dalej tym niesamowitym, którego poznaliśmy na ziemi

Max miał pasje i potrafił je realizować. Ci, co mu tego zazdroszczą, niech lepiej zamilkną...

Ja podziwiam ich za duża odwagę.I naprawdę mi przykro,że tak to się skończyło.

Pieniądze,pieniądze,pieniądze jak nie wiadomo o co chodzi to o pieniądze.Nikt Ci nie zabrania też studiować za pieniądze podatników.Nikt Ci nie zabrania spełniać marzeń.Nie znasz szczegółow wyprawy ani tego skąd wzieli na to pienądze to proszę Cię zachowaj swoje komentarze dla siebie.

poznalem maksa na paintballu gdzie walczylismy kilka dni. bardzo pozytywna osoba. wielka strata dla nas wszystkich . osoba z wielką pasją oraz wielką odwagą. yzcze jego rodzinie wytrwalosci i takiego zawzięcia jakie i on miał. pozdrawiam radoslaw

Małgosiu moja droga: dzięki tym ludziom, o których mówisz, wiemy dużo więcej o otaczającym nas świecie. Maksiu "studiował" za nie swoje pieniądze, pojechał sobie na motorynce do Ameryki Południowej za nie swoje pieniądze, zmienił świat na inny (oby lepszy dla niego) i to co z niego zostało wróciło do Polski też za nie swoje pieniądze. Wszystko w imię "pasji". Nic nie osiągnął, nie miał dzieci (może i lepiej). Egoizm nie zawsze jest zły, ale żerowanie na innych w celu zaspokajania pasji to jest właśnie ten najgorszy egoizm. Ja lubię czasem wędkować, może ktoś mi kupi wędkę i łódkę? (Wyjaśnienie dla niemyślących: to jest pytanie retoryczne)

Michał: Tak, wiedź dalej swoje POŻYTECZNE, UCZCIWIE PRZEPRACOWANE życie.. A innym nie odbieraj prawa do marzeń i ich spełniania.. Bo to tacy ludzie zmieniają świat.. Kiedyś odkrywali nowe lądy (i umierali), badali radioaktywne substancje (i umierali), leczyli ludzi (i umierali)..

Sam się tam pchał. Gdyby robił coś pożytecznego, np. uczciwie pracował, zamiast rozbijać się po Ameryce Południowej za nie swoje pieniądze, to by żył.

Kibicowalismy chłopaka cała drogę bo pp drodze się mijalismy nawet nas wyprzedzili w Ameryce ppl. A tutaj takie info.

PumpIt, a mówią Ci coś słowa "sponsorzy" i "urlop dziekański" ?

Oczywiscie wielka strata i rozpacz.. ale minęły już 2 miesiące i zrodziły się w mej głowie dwa pytania: których studentów stać na taką przygodę, i co studiowali skoro mogli opuścić pół roku zajęć?

Będę zawsze pamiętać Ciebie i każdą chwilę spędzoną w Twoim towarzystwie.

Pamiętam, że kilka lat temu u mnie w mieście zginął motocyklista - chłopak w moim wieku, zginął też saneczkarz podczas treningu przed jakąś olimpiadą, zginął Maks - żadnego z nich nie znałam osobiście, ale za każdym razem nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego. Wszyscy robili to, co kochali, co dawało im satysfakcję i szczęście - a potem tak tragiczny koniec. Strasznie "biorą" mnie takie historie, czuję się tak, jakby to mnie bezpośrednio dotyczyły takie wydarzenia, jest mi strasznie smutno i przykro. Jestem też pełna - ale tak naprawdę, szczerze i całym sercem - podziwu dla Krzysztofa, że nie zamknął się w sobie, że mówi, choć nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, nawet nie chcę, jak musi mu być ciężko. Pamiętam i będę pamiętać i gdzieś zawsze w moich myślach będzie miejsce dla nich.

szkoda chłopaka, ale zginął realizując swoje marzenia, odszedł jako wolny i szczęśliwy człowiek...

Życie ... kruche, jak każde.