158 lat od wbicia pierwszej łopaty

Obiekt powstał w 3 lata w związku z budową linii kolejowej łączącej Wrocław z Poznaniem. Wzniesiono go w stylu neogotyckim, według projektu Wilhelma Grapowa.

Usytuowanie dworca na ówczesnych południowych obrzeżach miasta wywarło znaczący wpływ na intensywny rozwój tej części Wrocławia. Już niespełna pół wieku później, w latach 1899–1904, stała się konieczna przebudowa i rozbudowa umożliwiająca stworzenie przejść i przejazdów łączących centrum miasta z nowymi dzielnicami na południu.

Wzniesiono wówczas nową halę peronową, nową halę obsługi podróżnych oraz kilka okazałych budynków pomocniczych, zachowując jednak w niemal niezmienionym kształcie imponującą fasadę gmachu. Uszkodzony podczas oblężenia w 1945 roku budynek zaczął ponownie funkcjonować już 20 czerwca, ale usuwanie zniszczeń trwało do 1949 roku. Szerzej zakrojone remonty przeprowadzono w latach 60-tych i 90-tych XX wieku.

W kwietniu 2010 roku rozpoczęto realizację kompleksowej modernizacji dworca, mającej dostosować go do współczesnych oczekiwań, a jednocześnie przywrócić blask jednej z najbardziej charakterystycznych budowli Wrocławia. Od 1 czerwca 2012 obiekt został udostępniony podróżnym.

Na podstawie materiałów Muzeum Architektury we Wrocławiu.

Kliknij na zdjęcie, by przejść do galerii (fot. Wratislaviae Amici)

Komentuje Bartłomiej Sarna, rzecznik PKP:

Do budowy obiektu zużyto 6 774 000 cegieł pełnych, 94 000 cegły dziurawki, 120 000 cegły kształtówki, 124 600 stóp kubicznych wapna, 1100 ton cementu portlandzkiego, 425 ton gipsu, 2333 prętów kubicznych piasku murarskiego, a cała inwestycja kosztowała jak na tamte czasy astronomiczną sumę 449 000 talarów, nie licząc wyposażenia wnętrz w meble i oświetlenie, które kosztowało dalsze 26 400 talarów. Dworzec Główny to jednak nie tylko historia, ale i współczesność. Po modernizacji w latach 2010 - 2012 dworzec stał się jednym z najpiękniejszych zabytków architektury we Wrocławiu. Jest połączeniem dawnej architektury z rozwiązaniami na miarę XXI wieku.